یکی از اکابر (= بزرگان) به وزیر (صاحب بن عباد) نامه‏ای نوشت در شفاعت از ظالمی که واجب‏القتل بود و قتل او بر آن وجه قرار یافته بود که او را در حوض آب مکرّر غوطه دهند تا بمیرد
صاحب در جواب، این آیه شریفه را نوشت:
وَ اصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنا وَ وَحْیِنا وَ لا تُخاطِبْنی فِی الَّذینَ ظَلَمُوا إنَّهُمْ مُغْرَقُونَ (11هود/37) و کشتی را زیر نظر ما و وحی ما بساز و درباره کسانی که ستم [و شرک] ورزیده‏اند، با من سخن مگو، که ایشان غرق‏شدنی‏اند.
یعنی: مرا خطاب مکن در رهایی آنان که ظلم کردند همانا ایشان غرق شدگانند.
/پاورقی6- بزم ایران، 55. لطائف الطوائف، 111/