انس بن مالک گوید: عمر بن الخطّاب بالای منبر این آیات را قرائت کرد:
فَأَنْبَتْنا فیها حَبًّا (80عبس/27) و در آن دانه[ها] رویانده‏ایم.
و عِنَباً وَ قَضْباً (80عبس/28) و نیز انگور و سبزیجات.
وَ زَیْتُوناً وَ نَخْلاً (80عبس/29) و درخت زیتون و خرما.
وَ حَدائِقَ غُلْباً (80عبس/30) و بوستانهای انبوه.
وَ فاکِهَةً وَ أبًّا (80عبس/31) و میوه و علف.
/پاورقی2 عبس/ 27 31. ترجمه: و در آن (زمین) دانه‏های فراوانی رویاندیم و انگور و سبزی بسیار و زیتون و نخل فراوان و باغ‏های پر درخت و میوه و چراگاه/
سپس گفت: همه اینها را شناختیم ولی معنی (ابّ)
/پاورقی3 چراگاه/
را ندانستیم سپس عصایی را که در دستش بود انداخت و گفت: به خدا قسم این کار دشواری است پس چه عیبی دارد برای تو اگر ندانستی که (ابّ) چیست؟! پیروی کنید آنچه را که بیان شده برای شما و هدایت و رهنمویی آن از قرآن است پس بدان عمل کنید و آنچه را که نشناختید پس آن را به پروردگارش واگذار کنید
/پاورقی4 ر.ک: علّامه امینی، جرعه‏نوش غدیر/225، به نقل از: مستدرک حاکم 514/2. الغدیر99/6، تفسیر نمونه 151/26/