خشنام بن حاتم اصم از پدرش نقل کرد که شقیق بلخی گفت: در سال 149 به حج می‏رفتم، در قادسیّه منزل کردیم، در آن اثنا که زیادی جمعیّت و زینت آنها را تماشا می‏کردم جوانی دیدم خوشرو و زیبا، سخت گندم‏گون، لاغر، جامه‏ای پشمینه روی لباس‏ها پوشیده و پارچه‏ای به خود پیچیده، نعلینی در پا دارد و تنها نشسته است، با خود گفتم: این جوان از صوفیان است و می‏خواهد در راه کَلّ و باری بر مردم باشد، به خدا می‏روم او را سرزنش می‏کنم. نزدیک شدم و چون دید من به طرف او می‏روم فرمود: ای شقیق! یا أیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثیراً مِنَ الظَّنِّ إنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أ یُحِبُّ أحَدُکُمْ أنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أخیهِ مَیْتاً فَکَرِهْتُمُوهُ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إنَّ اللَّهَ تَوّابٌ رَحیمٌ (49حجرات/12) ای مؤمنان از بسیاری از گمانها پرهیز کنید، چرا که بعضی از گمانها گناه است، و [در کار دیگران] تجسس مکنید، و کسی از شما از دیگری غیبت نکند، آیا هیچ کدام از شما خوش دارد که گوشت برادر مرده‏اش را بخورد، که از آن تنفر دارید، و از خداوند پروا کنید که بی گمان خداوند توبه‏پذیر مهربان است.
سپس مرا تنها رها کرد و رفت.
با خود گفتم: این قّصه عجیبی است، از نیّت من خبر داد و مرا با نام صدا زد، این نیست مگر بنده‏ای صالح، پس باید به او برسم و رضایت او را طلب نمایم، به سرعت دنبالش رفتم ولی به او نرسیدم و از نظرم غایب شد. چون به -واقعه- (نام محلی است در راه مکّه) رسیدم دیدم آن مرد به نماز ایستاده و بدنش لرزان و اشکش جاری است. گفتم: این همان مرد است، به سوی او می‏روم و از وی رضایت می‏خواهم. پس صبر کردم تا نشست، به طرف او رفتم، چون دید طرف او می‏روم فرمود: ای شقیق! این آیه را بخوان: وَ إنّی لَغَفّارٌ لِمَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهْتَدی (20طه/82) و من در حق کسی که توبه کند و ایمان آورد و کاری شایسته پیش گیرد و به راه آید آمرزگارم.
و باز مرا واگذاشت و رفت.
گفتم: این جوان از ابدال (یعنی آن پاکانی که زمین از آنها خالی نمی‏ماند) است، دو مرتبه از سّر من خبر داد. چون در -زباله- (نام محلی دیگر از منازل راه مکّه) پیاده شدیم، دیدم آن جوان مشکی به دست دارد و بر سر چاه ایستاده می‏خواهد آب بکشد، امّا مشک از دستش در چاه افتاد. دیدم سر بر آسمان بلند کرد و گفت: هنگامی که من تشنه و محتاج آب شوم سیرابی من تویی، و وقتی که گرسنه شوم غذایم تویی، خدایا! من غیر از این مشک ندارم، آن را از من مگیر.
شقیق گفت: به خدا سوگند! دیدم آب چاه بالا آمد، و دست دراز کرد و مشک را گرفت و پر کرد و وضو گرفت و چهار رکعت نماز گذاشت. سپس به طرف تپه شنی رفت تا از آن شن‏ها بردارد، در مشک بریزد و حرکتش دهد و بنوشد، نزدیک رفته سلام کردم. جواب داد: گفتم: از زیادی آنچه خدا به شما انعام کرده به من هم بدهید. فرمود: ای شقیق نعمت‏های ظاهری و باطنی خدا همیشه برای ما هست، گمانت را به پروردگارت خوب کن. سپس مشک را به من داد، از آن خوردم دیدم قاووت و شکر است، به خدا که چیزی لذیذتر و خوش بوتر از آن نخورده بودم، هم از غذا و هم از آب سیر شدم، و تا چند روز به آب و غذا مایل نبودم و دیگر او را ندیدم تا شبی در مکه. تا آنجا که گوید: از بعض کسانم که نزدیک او بودند پرسیدم: این کیست؟ گفت: موسی بن جعفر علیه السّلام است، گفتم: من تعّجب می‏کردم که این عجائب از غیر او ظاهر شود. 1 - کشف الغمه، علاّمه اربلی، جلد 2، صفحه 213.