عوف بن مالک اشجعی پسری داشت که اسیر مشرکان شده بود. او مخفیانه نامه‏ای برای پدرش نوشت و اظهار داشت که من در بند هستم و در شدت گرسنگی به سر می‏برم. در تگنای سختی قرار دارم ماجرای مرا به اطلاع پیامبر برسان. وقتی نامه پسر به دست عوف رسید، عوف جریان را به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم خبر داد. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم به او فرمود: جواب نامه فرزندت را بنویس که (به جهت رهایی) هر صبح و شام این آیات را بخواند:
لقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أنْفُسِکُمْ عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ (9توبه/128) به راستی که پیامبری از میان خودتان به سوی شما آمده است که هر رنج که شما می‏برید، برای او گران می‏آید، سخت هواخواه شماست [و] به مومنان رئوف و مهربان است.
فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ لا إلهَ إلاّ هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظیمِ (9توبه/129) پس اگر رویگردان شدند، بگو خداوند مرا کافی است، خدایی جز او نیست، بر او توکل کردم و او صاحب عرش عظیم است.
عوف همین مطلب را برای پسرش نوشت. پسر عوف هر صبح و شام دو آیه مذکور را خواند و توکل بر خدا نمود تا اینکه روزی در حالی که نگهبانان غافل بودند، بند را از پای خود گشود و به بیابان گریخت و یک نفر از شترهای کفار را گرفته و بر آن سوار شد و خود را به مدینه رساند. آنگاه به حضور مبارک پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم آمد و جریان خود را نقل کرد.
/پاورقی2 ر.ک: سرگذشت‏های تلخ و شیرین قرآن 3/ 170 171، به نقل از: داستانها و پندها 1/ 75. الدّر المنثور 6/ 223/